การบูชายัญ และการสังเวยที่ไม่มีผล

อยากทราบความหมายของประโยคนี้หน่อยครับ

เกี่ยวกับมิจฉาทิฏฐิครับ จากมหาจัตตารีสกสูตร พระสุตตันตปิฎกเล่ม ๖ บางส่วนที่กล่าวว่า "ยัญที่บูชาแล้ว ไม่มีผล สังเวยที่บวงสรวงแล้ว ไม่มีผล" ผมไม่เข้าใจจริงๆครับว่าหมายถึงอะไร รบกวนหน่อยนะครับ
ปล.ข้ออื่นๆของมิจฉาทิฏฐิพอได้ครับ แต่ข้อนี้จนจริงๆ

ก็การบูชายัญให้ผล อะไร เรากล่าวว่า การบูชายัญ ให้ผลคือ นมัสการ
ก็การสังเวยให้ผลอะไร เรากล่าวว่า การสังเวยให้ผลคือ โภคทรัพย์

กาลมากแล้ว เวลาส่วนมากในโลก ว่างจากผู้มีคุณ สมณะไม่มีในโลก ผู้ออกบวช ยักษ์ ย่อมแสวงหาอาหารน้ำ ด้วยผู้อื่นให้ การให้นั้นละย่อมมีผล ได้ชื่อว่า สังเวย ตามโลกบัญญัติ
แม้ในวาระ ว่างจากผู้มีคุณ สมณะไม่มีในโลก คนส่วนมาก ย่อมเคารพ พื้นน้ำ พื้นดิน เทวดา การกระทำอันสุดวิวิสัยของชาวบ้าน ก็การเคารพอันนั้นละ ย่อมมีผล อธิฐานย่อมตั้งได้ ได้ชื่อว่า นมัสการ ตามโลกบัญญัติ

แม้สองข้อนั้นละ บุคคลบางพวก ย่อมเชื่อมากเกินควร บางพวกย่อมไม่เชื่อเลย
แท้จริง ความเห็นทั้งสอง มีมูล ไม่ใช่ไม่มี เพราะคนบางพวกในโลกมีการหวัง โภคทรัพย์ ไม่นิยมบริจาค แต่กลับนิยม ท่องบรรยายธรรมต่างๆ เขาย่อมไม่ได้ผลที่ต้องการ คนบางพวก มุ่งหวังใน วิชาต่างๆ แต่กลับ บริจาคทาน กลับไม่ตั้งใจเจริญภาวนา เขาก็ไม่ได้ผลที่มุ่งหวัง

วสันต์ 11 มิ.ย. 49