ทำบุญเสียเปล่า ?

ให้ด้วยจิตเลื่อมใส ผู้รับนำไปทำเสียของ เลยเสียดาย?
อย่างเช่น เราตั้งใจจะบริจาคเงินให้กับกองทุนช่วยเหลือสังคมกองทุนหนึ่ง เมื่อเราคิดจะบริจาค จิตเราปีติ เลื่อมใส เมื่อบริจาคก็ปีติ และเมื่อบริจาคไปแล้วก็ยังปีติ แต่ปรากฏว่า รู้มาในภายหลัง ว่ากองทุนนี้หลอกลวง ไม่ได้ทำประโยชน์จริง เกิดความเสียดาย ขึ้นมา
ความเสียดายนีไม่ใช่เสียดายทำนองว่า "นี่ถ้าเราไม่ให้เค้า ตอนนี้เราคงจะมีมากกว่านี้"
แต่เป็นความเสียดายแบบ "เสียความรู้สึก ไม่น่าให้ไปเลย" แบบนี้
อานิสงส์ที่เรามีความเลื่อมใสในตอนต้นเมื่อให้ เมื่อกำลังให้ และเมื่อให้แล้ว จะยังมีอยู่หรือครับ ?

อันว่า วิบากกรรมทั้งหลาย ย่อมสำเร็จโดยการกำหนดอุบายเป็นอุปทานในธรรม ผู้กำหนดอุบายไว้เพียงเท่าไร ก็มีผลด้วยอุบายนั้นแล

ในกาลที่ศาสนาถึงโคตรภู บุคคลทั้งหลายในสมัยที่ว่านี้ จะนมัสการสงฆ์ ทั้งที่สงฆ์เหล่านั้นทุศีล ผลบุญทานแก่ผู้มีศีล ให้สงฆ์เหล่านั้น จะมีมาก เพราะเหตุไร ด้วยเหตุว่า ทานนี้เป็นของบริสุทธิ์ แต่ต่อมาสงฆ์เหล่านั้นจะบำเรอกำหนัดกันเอง เห็นปานนั้น ผู้ให้ทานได้ผลบุญด้วยอุบายอุปทานอันบริสุทธิ์ ของเขา
เรากล่าวว่า บุคคลทั้งหลาย รับวิบากด้วยกรรมของตน

วสันต์ 08 ม.ค. 48

โคตรภู หมายถึง ระงับ หรือ สิ้นสุด