กรรมของบุคคล

ไม่เข้าใจ สงสัยเกี่ยวกับ คําว่า "เจ้ากรรม นายเวร"
ช่วยด้วยค่ะ ดิฉันงงมากๆค่ะ
วันนี้ ได้ฟังธรรมะออนไลน์จาก http://www.dhammahome.com/index.php?lang=0 ในเรื่องของ "เจ้ากรรม นายเวร" บรรยายโดย อ. สุจินต์ บริหารวนเขตต์ โดย เนื้อหาหลักคือ(ขออนุญาตโคว้ทมานะคะ) "เป็นการสนทนาเรื่องเจ้ากรรมนายเวรมีจริงหรือไม่ ใครเป็นผู้ทำให้ท่านปฏิสนธิ แต่ละท่านมีกรรมเป็นของตน เป็นผู้รับผลของกรรม ฉะนั้นเจ้ากรรมนายเวรจึงไม่มี สุขทุกข์เป็นผลของกรรมของท่านเอง "
ดิฉันมีปัญญาน้อย จึงฟังแล้วงงมากๆ โดยเชื่อเสมอว่า เจ้ากรรมนายเวร มีอยู่จริง(คนหรือสัตว์ที่เราเคยล่วงเกินทั้งในชาตินี้และชาติก่อนๆ) แต่ฟังจากที่ท่านอาจารย์สุจินต์ บรรยาย ท่านได้กล่าวว่า เจ้ากรรมนายเวรไม่มีอยู่จริง เพราะจํากันไม่ได้ แต่ละคนก็มีกรรมเป็นของของตน เราไม่สามารถล่วงรู้ได้ มีแต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้นที่มีญาณรู้ได้ การแผ่เมตตาก็ทําได้แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่และสามารถล่วงรู้ได้เท่านั้น ไม่สามารถกระทําได้ต่อบุคคลหรืออะไรที่เกิดขึ้นในชาติก่อนๆได้
ตอนนี้ดิฉันยิ่งกังวลไปใหญ่ นึกถึงสัตว์เล็กน้อยใหญ่ที่เคยโดนดิฉันทําร้ายไปตอนเด็ก ยังไม่ลืม นึกถึงทีไรก็เสียใจไม่หาย ดิฉันก็พยายามแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ ถ้าเป็นอย่างที่ท่านอาจารย์สุจินต์ว่า การอุทิศส่วนกุศลของดิฉันให้สัตว์เล็กน้อยใหญ่ก็คงไม่เกิดผลอะไร
มีผู้ชายท่านหนึ่งในเทปบรรยายก็งงเหมือนดิฉัน ก็พยายามทําความเข้าใจเหมือนดิฉัน ชายท่านนี้ได้กล่าวว่า หรือว่า คําว่าเจ้ากรรมนายเวรนี้จะเป็นเพียงเรื่องของภาษา เพราะท่านอาจารย์สุจินต์ได้เน้นยําตลอดว่า เจ้ากรรมนายเวร ไม่มีอยู่จริง แต่เป็นการทํากรรมต่อกันมากกว่าการเป็นเจ้ากรรมนายเวร แล้วท่านอาจารย์ก็เน้นยําว่า เรามีกรรมเป็นของของตน
ดิฉันเข้าใจว่า สัตว์โลกมีกรรมเป็นของตนเอง มีกรรมเป็นเผ่าพันธ์.......แต่ยังงงตรงที่ การที่เราได้รับผลของกรรม เช่นพี่ชายดิฉันที่ฆ่าคนตายนี่ คนที่ถูกฆ่าจะไม่กลายเป็นเจ้ากรรมนายเวรในชาติต่อๆไปแล้วตามฆ่าตามล้างกันต่อไปไม่จบไม่สิ้น ถ้าไม่เรียกว่าเจ้ากรรมนายเวร แล้วจะเรียกว่าอะไรคะ
ดิฉันกราบขออภัยทุกๆท่านด้วยค่ะที่เขียนวกวน สับสน เรียงลําดับความไม่ค่อยถูก ดิฉันยังงงๆอยู่ค่ะ

เรากล่าวว่า เพราะ ผัสสะทั้งหลายมีอยู่ ผัสสะธรรมมีอยู่
คนบางเหล่า มีกำหนด คือใจ ก็ดี เสียง ก็ดี จักขุก็ดี แม้อย่างอื่น มีปกติสำคัญ ในบุคคล สิ่งทั้งปวง เมื่อกำหนด อย่างนั้นแล้ว คนด้วยมาก มีอาการเป็นไปแล้ว และเมื่อสิ่งนั้นจากไป อาการเหล่า นั้น บรรเทาไปเป็นอนุสัยลงในสันดานของผู้นั้น ตราบเท่า ที่หมู่สัตว์ เวียน ตาย เวียนเกิด ผัสสะบางพวก ที่เขาทำแล้ว กำเริบขึ้นเป็น อาการ นั้นละ คนส่วนมาก ย่อมสำคัญอย่างนี้ ว่า สิ่งนั้น คนนั้น สัตว์ ธรรม นั้น นั้นมีมาเพื่อตน เป็นไปเพื่อตน ก็เวรกรรม นั้นละ คือ ผัสสะ เป็นไปแล้ว

วสันต์ 27 เม.ย. 48