|
หัวข้อ: ทุกข์เพราะรักษาศีล เริ่มหัวข้อโดย: zen ที่ กรกฎาคม 30, 2008, 03:37:51 PM ทุกข์เพราะรักษาศีล
เมื่อตะกี้นี้เองเราเป็นต้นเหตุทำให้ลูกจิ้งจกตัวหนึ่งต้องถูกประตูหนีบ แล้วต้องตายในภายหลังเพราะคนอื่นนำมันไปทิ้งชักโครก ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจสักนิด แต่รู้สึกเสียใจมากเพราะไม่ได้ระมัดระวังเท่าที่ควร รู้ว่าศีลไม่ขาดเพราะขาด เจตนา และสัตว์นั้นก็ไม่ได้ตายลง (เพราะเรา) แต่ก็รู้สึกเศร้าใจอย่างที่สุดที่ผ่านมาเราพยายามตั้งใจรักษาศีล 5 ให้สะอาดหมดจด สำรวจศีลของตัวเองเกือบทุกวัน โดยเฉพาะศีลข้อ 1 นี่เป็นความภูมิใจมากเลยเพราะสะอาดกว่าศีลข้ออื่น ๆ ทั้งหมด หลังจากที่เกิดเหตุรู้สึกเศร้าอย่างมาก เหมือนทำบาปใหญ่อะไรมาสักอย่าง นั่งนิ่งหมดเรี่ยวหมดแรงไม่มีกำลังใจทำภาระกิจอื่นเลย ต้องรวบรวมกำลังใจอยู่นาน กว่าจะลุกไปทำกิจการงานอื่นได้แถมยังถูกคนที่บ้านต่อว่าอีกว่าซีเรียสเกินไป กับอีแค่จิ้งจกตายตัวเดียว เศร้าจัง............พอมีสติก็พยายามพิจารณาทุกข์ที่เกิดขึ้นในใจ และก็พิจารณาหาเหตุผลให้ตัวเองคลายเศร้า โดยพิจารณาว่าสัตว์โลกย่อมมีกรรมเป็นของตัว แต่ทำยังไงมันก็ไม่หายอะค่ะ เคยได้ยินว่าพุทธดำรัสว่าผู้รักษาศีลย่อมอยู่เป็นสุข แล้วเหตุใดเราจึงทุกข์เพราะรักษาศีลคะ ช่วยให้กำลังใจที ท่านหาสมควรคิดอย่างนั้น คือ เราธรรมรงอยู่ในศีล หรือไม่ธรรมรงอยู่ในศีล เรากล่าวว่า เธอควร เจริญภาวนาว่า กรรมของเรา คราวนี้ เป็นไปแล้ว อินทรีย์ ของเราถอยหลังแล้ว เราไม่ได้อดโทษต่อหมู่สัตว์ นี้เป็นประการที่หนึ่ง ลำดับถัดไป ควรเจริญภาวนา ว่า ขอให้ เราระลึกกรรมในคราวนี้ สิ้นกาลช้านาน อันนี้เป็นลำดับที่สอง ลำดับถัดไป ควรเจริญภาวนา ว่า ในกรรมอันสำรวมกว่า ประณีตกว่า จงปรากฏแก่เรา ในกิจนี้ จงเจริญภาวนาให้มาก สม่ำเสมอ เรากล่าวว่า สิ่งที่เกิดไปแล้ว กรรมนั้น ไม่ใช่ว่า สิ่งนี้นับว่าบาปมาก หรือ น้อย แต่ วิบากกรรมนั้นละ เป็นตัววัด ก็บาปอะไรที่ทำลงไปแล้ว จะบาป เพราะ อัตภาพ เสื่อมถอย ไม่ใช่ว่า บาป ด้วย กรรม กรรม แม้ว่าเป็นสิ่งอื่น แต่กลับทำให้ อัตตภาพ เจริญ ก็ควรทำ กรรมชั่ว อันผู้รู้บัญญัติไว้ ตามความเข้าใจของมนุษย์ ที่นำพาไปได้ วสันต์ 16 ม.ค. 49 |